Eindelijk weer een veilig thuis

“In 1997 betrok ik met mijn dochter een huurwoning Appingedam. Voor mij was dit een nieuw begin in het leven. Wij genoten samen van het fijne huis. Een huis dat een echt thuis voor ons was met onze familie en vrienden in de buurt. Voor mij was en is Appingedam een fijne woon- en leefomgeving.

In 2017 ontstonden er in de logeerkamer vlekken op de muur en op het plafond. Ik pakte de trap erbij om het behang los te maken om te kijken of er lekkage was. Tot mijn schrik ontdekte ik een flinke scheur die door de muur naar de andere slaapkamer liep. Daar was het behang ook al stuk en uiteindelijk liep de scheur over de hele breedte van de voorgevel.

In de loop van het jaar kwamen er steeds meer scheuren bij. Zoals in de wc en in de buitenmuren. De voordeur hing inmiddels scheef en klemde steeds meer. Elke dag was er gekraak te horen en ook mijn bed bewoog nog wel eens door de aardbevingen. Wat kreeg ik er een onveilig gevoel van.” 

“De schades heb ik uiteraard gemeld bij de woningcorporatie en ik heb de buren gewaarschuwd. Na lang wachten werden de schades opgenomen en het bleek dat er nog veel meer scheuren waren. Ze werden gerepareerd en ik kreeg een nieuw stukje behang op de beschadigde muren. De andere muren moest ik zelf maar doen, werd mij verteld.

Er werd mij verzekerd dat het huis veilig was. Maar dat geloofde ik niet. Het bleef kraken en schudden en de scheuren in de slaapkamer kwamen uiteindelijk weer door het behang heen. Iedere keer als mijn dochter met haar man en hun dochter kwamen logeren was ik angstig dat er iets zou gebeuren. We ruilen wel van kamer, zei ik dan.” 

“Ze bezochten mij steeds minder en ze nodigden mij uit om in plaats daarvan bij hen te komen. Daar was ik verdrietig om, maar ik begreep het ook wel. Op een gegeven moment ging het gesprek erover of ik niet bij hun in de buurt kon komen wonen, in het westen van Nederland. Die stap zag ik wel zitten, maar hoe doe je dat als je nog een paar jaar moet werken voor je pensioen?

De vooruitzichten waren onduidelijk. De versterking ging beginnen in Appingedam, maar ik wist nog steeds niet wat er met mijn woning ging gebeuren. We kregen bericht dat de huizen zouden worden gecontroleerd en de uitkomst was dat ons huis toch niet veilig was en dat het versterkt moest worden. Wanneer was nog niet duidelijk. Weer wachten dan maar.” 

“In de tussentijd kwamen er allerlei politici uit Den Haag op bezoek die in gesprek gingen met de mensen in het aardbevingsgebied. Een van hen was minister Eric Wiebes. Ook ik kreeg bezoek van hem. Ik kan zeggen dat hij aandachtig luisterde. Maar wat zou hij er mee gaan doen?
 
Opeens was er weer groot nieuws. De gaskraan ging dicht, de versterking zou niet meer nodig zijn en dus werd de stopknop voor versterking ingedrukt. Wat nu? Mijn huis was toch niet veilig?! Boos en verdrietig was ik. Weer wachten. Na een lange periode van onzekerheid werd duidelijk dat mijn huis toch werd versterkt, omdat er al gemeld was dat dat zou gebeuren.” 

“In 2019 lichtte de woningcorporatie ons in dat ons huis werd gesloopt en opnieuw gebouwd. Wanneer het ging gebeuren wist ik nog niet, maar ik begon maar alvast met opruimen. Toch geloofde ik het nog niet echt, ik merkte dat ik er geen vertrouwen meer in had.

De versterking kwam op gang in de wijk Opwierde Zuid. Wanneer zou Opwierde Noord aan de beurt zijn? We kregen amper bericht en konden alleen maar wachten. Contact zoeken met de woningcorporatie leverde ook niks op, want zij wisten ook nog van niks. Alles liep via de NCG. Nog meer wachten dus.”

“In tussentijd deed ik niks meer aan mijn huis. Alleen de tuin hield ik nog een beetje netjes. De buurt veranderde heel erg snel. Er kwamen veel wisselwoningen waar mensen tijdelijk naartoe verhuisden omdat hun huis werd versterkt. Veel tijdelijke bewoners deden niets meer aan hun eigen huis en tuin. De boel verloederde langzaamaan. Wat een onveilig gevoel gaf dat. Je zag dat ook de kinderen eronder leden, hun speelgebied veranderde en zij dus ook. Toen brak ook nog eens de coronapandemie aan.

Medio 2021 stroomde de informatie eindelijk binnen. Er kwam zicht op een nieuwe woning in 2022. Ik kreeg de keuze uit een aantal straten en maakte samen met de begeleider van het bouwbedrijf en de woonconsulent van de woningcorporatie mijn keuze. Daarna was het afwachten of mijn keuze werd toegekend, wat heel spannend was. In mei 2022 kreeg ik op mijn vakantieadres te horen dat ik het huis dat ik had gekozen toegewezen kreeg. Dat was heel fijn, wat een opluchting.”

“Dan breekt de tijd van de verhuizing aan. Hoe doe je dat? Wie gaat mij helpen? En wat kost dat wel niet? Ik maakte mij zorgen, maar gelukkig kwam er hulp. Zowel financieel als praktisch. Het budget voor de verhuizing was krap, maar dankzij de vergoeding voor immateriële schade en de vergoeding voor zelf aangebrachte voorzieningen moest het wel lukken. Ondertussen nam de druk op mijn werk toe door gebrek aan personeel en mijn leven werd aanzienlijk zwaarder. Via camera’s volgde ik de bouw van het nieuwe huis. Dat ging snel zeg.”

“Op 13 april 2023 kreeg ik de sleutel van het nieuwe huis en een paar weken later woonde ik er. Het was prachtig. Financieel was het uiteindelijk toch nog nodig om mijn eigen spaargeld aan te spreken. Het was een zware klus. Fysiek en mentaal.

Binnen een één week was het huis gereed en mijn dochter, schoonzoon en kleindochter kwamen logeren in het veilige huis. Ze vinden het huis ook heel mooi. Wat een positieve ervaring. Wat fijn! Geen angst meer. Nu genieten. Mijn kleindochter bekijkt haar nieuwe slaapkamer en is onder de indruk van alle leuke versieringen van Mickey Mouse, ze vindt het prachtig en ze heeft heerlijk geslapen in oma’s veilige huis.”

“Ben ik blij, ja natuurlijk ben ik blij. Maar het is pas echt fijn als alle mensen die wachten op versterking of een nieuw huis, geholpen zijn. Ook de ongelijkheid is niet te verkroppen voor veel inwoners van dit gebied. De een wordt wel geholpen, de andere niet. Ik voel de jaloezie. Dat is niet fijn. Het wachten duurt lang, te lang en toch moet je moed blijven houden. Want het moet goedkomen, hoe dan ook. Ik gun iedereen een veilig en mooi huis. Houd moed, ook al duurt het lang. Ik hoop dat de jongeren van tegenwoordig en toekomstige generaties hier in Groningen willen blijven en weer perspectief krijgen en brengen in onze mooie provincie."