Het gaat allang niet meer over scheuren, maar om mensen die hun basis kwijt zijn

"Dat de aarde hier soms beeft, daar kijk ik niet meer van op. We voelen regelmatig een trillinkje. Maar die van Zeerijp kan ik mij nog goed herinneren, de grond golfde onder mijn voeten (8 januari 2018 met 3.4 op schaal van richter red.). Direct daarna belde mijn oudste dochter: 'Pap, volgens mij slaap ik vanavond beneden', zei ze. Het klonk alsof de boel in zou storten. Ik dacht echt: dit is niet best."

"Verder lig ik er niet echt wakker van hoor. En mijn gezin ook niet. Zo zitten we niet in elkaar. We zijn gelukkig positief ingesteld en we zijn dankbaar voor de mooie dingen in ons leven. Als ik ’s ochtends op de camping kom met de hond en ik zie door de bomen de zon opkomen, wie doet je dan wat?”

Als voetbalclub vv ’t Zandt in 2017 ophoudt te bestaan, heeft Wildeman het idee om op het sportpark een camping te beginnen met daarbij een dorpswinkeltje. Een 'sociaal dorpsbedrijf' waar hij ook mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt begeleidt. Maar als het aan Wildeman ligt, blijft het daar niet bij. In zijn hoofd barst het van de ideeën. Zo liggen er plannen om aan de rand van zijn camping een waterpartij aan te leggen. Naast dat het een fijne plek moet worden voor de dorpsbewoners, moet het ook meer mensen naar het gebied trekken. Daarmee hoopt Wildeman ook meer werkgelegenheid te voor zijn doelgroep.

"Ik krijg er energie van om aan dit soort plannen te werken en te bouwen aan de toekomst. We kunnen hier wel wat meer positiviteit gebruiken. Thuis lukt dat niet echt meer, daar krijg ik niks meer uit de vingers. We hadden plannen om te verbouwen en waren zelfs al begonnen. Zo wilden we onder meer de woonkamer naar de achterkant van de woning verplaatsen, zodat we konden genieten van onze tuin. Maar toen kwam er iemand langs voor de versterkingsoperatie. Hij vertelde dat ons huis rigoureus aangepakt moest worden en dat we de verbouwing maar beter konden uitstellen. Waarschijnlijk ging de boel toch plat."

"Jarenlang heb ik vervolgens niks aan onze woning en tuin gedaan, wachtend tot we aan de beurt waren voor versterking. Ik heb daarom ook geen schades gemeld. Zonde van het geld en de energie. Maar nu duurt het wachten zo lang, dat ik toch maar mijn schades ga melden. Vooral nu blijkt dat als je de schades niet meldt, de kans bestaat dat ze het overslaan bij het versterken. Ik wist niet wat ik hoorde…

Elke keer komen er weer vreemde mensen over de vloer die wat moeten vinden van je woning. Mensen met een dik uurtarief. Ik moet daarvoor elke keer mijn bedrijf een middag dichtgooien. En uiteindelijk neemt niemand zijn verantwoordelijkheid, iedereen schuift het van zich af. Ik blijf positief, maar dat lukt lang niet iedereen. Ik snap dat mensen er geen vertrouwen meer in hebben."

"Ondertussen zijn de regels weer aangepast en is alles anders. We krijgen we geen sloop-nieuwbouw meer. Dat vind ik niet eens zo erg. We hebben een prachtig huis van 100 jaar oud, mijn kinderen zijn hier geboren en ons gevoel zit er in. Ik zou wat dat betreft niet eens een nieuwe willen. Ik ga ervan uit dat als men ingrijpend gaat versterken, ze het goed aanpakken en we dan eindelijk kunnen wonen zoals wij het voor ogen hadden. Maar dat je jarenlang in onzekerheid zit en dat telkens weer afspraken niet worden nagekomen, dat frustreert mij enorm. Wat dat betreft is de boosheid in de loop der jaren wel opgelopen.

Neem nou mijn fundatie, die vertrouw ik voor geen meter. Sinds vier of vijf jaar hebben we schimmel op de slaapkamermuren. Ik wil dat dat goed wordt gecontroleerd. Ingrijpende versterking op een waardeloze fundatie gaat er bij mij niet in. Dat is toch de basis? Leg mij uit wie dit bedenkt en vooral hoe je dit technisch onderbouwt. Maar het is een hot item, aan funderingen wordt niks gedaan."

"Eerst moesten we het opnemen tegen de NAM en nu tegen de overheid. Maar doordat keer op keer afspraken niet worden nagekomen, is het vertrouwen weg. In de rest van het land denkt iedereen misschien: 'Je krijgt daar toch een mooi en veilig huis voor terug?' Maar wat ze niet weten is dat we het voor de helspoorten weg moeten slepen. Het gaat wel over óns huis. Daardoor ontstaat bij sommigen de angst dat ze niet genoeg krijgen of dat ze niet krijgen waar ze recht op hebben. Ze moeten vechten voor waar ze recht op hebben. Tegelijkertijd wordt er enorme verdeeldheid gezaaid. Bij de één worden de schades wel vergoed en aan de overkant van de straat niet. De één krijgt wel duizenden euro’s subsidie, de ander vist achter het net. Het is gewoon niet te bevatten.

We laten het soms ook wel gebeuren hoor. Het is moeilijk om als één Groningen een vuist te maken richting Den Haag. En heel eerlijk, die fakkeloptochten zijn geweldig hoor. Indrukwekkend en goed. Ik doe er zelf ook altijd aan mee, niets doen is geen optie. Maar als je de deelnemers van alle edities bij elkaar optelt, hebben misschien tienduizenden mensen en dertig trekkers meegedaan. Terwijl, als FC Groningen thuis speelt, gaan er om de twee weken dik twintigduizend man naar het stadion. Kortom, we kunnen nog een duidelijker signaal afgeven. Hoe? Wist ik het maar."

"Al met al zitten we met z’n allen al jarenlang in deze toestand. Het gaat allang niet meer om scheuren, maar om mensen die hun basis kwijt zijn. Ik ben echt bang en bezorgd voor de volgende generatie. Ze groeien op in gezinnen waar veel stress is door de aardbevingsellende. En wat voor beeld krijgen zij later van de overheid? Ik ken gezinnen die het altijd zoveel mogelijk bij de kinderen weg proberen te houden. Ze spraken erover als de kinderen op bed lagen. Maar toch, ze voelen dondersgoed aan als er wat aan de hand is.

Hopelijk zijn wij ergens in 2023 aan de beurt voor de versterking van ons huis. Maar ik houd er al rekening mee dat het 2024 wordt. Ik hoop dat ik dan af ben van het geregel en de energie die we er gedwongen in moeten steken. Ik hoef geen gouden kranen..., maar ik voel ik de bui al aankomen. Ik wil gewoon een veilig en goed huis zonder gezeik. En velen met mij!!”